Platform over schenken, erven en nalaten
AMIN (10) SPEELT NIET LANGER DE HOOFDROL IN EEN HORRORFILM

AMIN (10) SPEELT NIET LANGER DE HOOFDROL IN EEN HORRORFILM

Iedereen herinnert zich nog wel de beelden van de explosies in de Libanese hoofdstad Beiroet begin augustus. De inwoners raakten totaal in shock. De vernietigende impact is nog steeds overal zichtbaar. En voelbaar. Zo ook bij de tienjarige Amin. “Ik was en ben nog steeds heel vaak bang.”

Amin is normaal een goedlachse en vrolijke jongen. Tikkie ondeugend, dat zie je meteen. Hij komt uit de wijk Karantina in Beiroet. Samen met zijn twee broers en ouders woont hij tevreden in een simpele woning in de straatarme wijk. Weinig aan de hand zou je denken. Totdat het 4 augustus 2020 werd.

Beelden die zich herhalen

“Ik was op pad met mijn neefjes en tante. En opeens: boem! Twee enorme explosies die het hele gebied vernietigden. Wij waren vlakbij. Zo dichtbij dat het glas in mijn been schoot. Ik was doodsbang. Ik dacht eerst nog dat het een aardbeving was”, blikt Amin terug op die vreselijke dag. Je ziet gewoon dat de beelden zich herhalen in zijn hoofd. Zeker als hij denkt aan zijn vrienden die zwaargewond raakten en alle huizen die vernietigd zijn.

Horrorfilm

Blinde paniek. Anders dan dat kan je de gemoedstoestand van zijn moeder Fatima op het moment van de explosies niet noemen. “Het was een horrorfilm. Ik rende de straat op om Amin te zoeken. Ik voelde alleen maar angst en stress. De tijd streek voorbij, maar geen Amin. We dachten meteen dat ‘ie dood was. Overal zag ik ouders wanhopig hun kinderen zoeken. Maar gelukkig vonden wij hem uiteindelijk.” Het lijkt alsof Fatima het nog steeds allemaal niet kan bevatten.

Totale chaos

In de totale chaos kon War Child gelukkig direct iets van orde scheppen. Daar waar mogelijk boden we noodhulp aan de getroffen families. Voedsel, medische zorg, maar ook psychosociale steun was keihard nodig. Vanaf dat moment zet War Child zich in om kinderen en hun gezinnen te helpen hun traumatiserende ervaringen te verwerken. Want we kennen dit soort angsten natuurlijk helaas maar al te goed.

Dichtslaande deur

Amin gaat geregeld naar onze speciale veilige plek (‘ik ben daar eigenlijk liever dan thuis’) waar we samen met Plan International werken. “Ik kan daar lekker met LEGO spelen. Tekenen. Voetballen met mijn vriendjes”, vertelt Amin. Even gewoon helemaal niet bezig zijn met die harde klap die hij te verduren heeft gehad. En die nog dagelijks terugkomt. Bij een dichtslaande deur schrikt Amin zich al rot. Zo aanwezig zijn de angsten nog.

Relaxed

Zijn moeder vindt dat Amin zich goed ontwikkelt. “Hij heeft zijn ups-and-downs. Ik zie dat hij nog vaak bang is. Amin eist veel aandacht op, is hyperactief. Zijn gedrag is soms echt onacceptabel. Hij scheldt veel. Maar als hij van War Child terugkomt, is hij veel relaxter en minder impulsief. Dan zien we gelukkig een hele andere Amin.” Haar zoon knipogend: “Ja, ik leer daar om netjes te zijn en naar mijn moeder te luisteren.”

*De naam Amin is om veiligheidsredenen gefingeerd .

"*" geeft vereiste velden aan

Stuur ons een bericht

Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.

Wij gebruiken cookies. Daarmee analyseren we het gebruik van de website en verbeteren we het gebruiksgemak.

Details